مکافاتِ من

 میدونی چیه؟ تو این سنی که هستم بیشتر از قبل باور کردم که آدمها خیلی تغییر پذیر نیستن. من خودم رو آدمی میدونم که بسیار مستعدِ تغییره، اما متوجه شدم که بیشترِ تغییراتی که در زندگیم به وجود آوردم، موقتی بودن و اگه الان دنبالشون بگردم به احتمال زیاد اثری ازشون نیست. تا یاد دارم من همیشه دنبالِ این بودم که کسی بشم که نیستم و به ندرت پیش اومده که خودم رو همن جوری که هستم قبول داشته باشم. من تا سنِ بیست و پنج سالگی (الان 27 سالمه) اصلا خودم رو قبول نداشتم و از خودم بدم میومد. همیشه معتقدم بودم بهتر از اینی که هستم میتونم باشم و اونچه که هستم خوب و کافی نیست. نکته ای که میخوام امروز بگم اینه: گاهی دلت میخواد کسی باشی که نیستی، دلت میخواد خصوصیاتی رو داشته باشی که نداری. مخصوصا وقتی اونا رو تو آدمهای دیگه میبینی. اما نمیشه و نمی تونی. درست مثلِ اینه که بخوای قیافتو بکنی شبیه اون آدم. شاید در نهایت با هزار تا عمل و بخیه کمی شبیه طرف بشی اما قیافت جار میزنه که تو فقط یه کپیِ تقلید شده هستی و نه یه جنس خاص و خالص. عزیز دلم شاید برای لحظاتی بتونی ادای طرف رو در بیاری و مثل اون رفتار کنی اما خروجیِ خوبی نخواهی داشت. پس سعی کن خودت باشی.   نکته ی بعد: لطفاً خواهشاً التماساً، جوگیر نشو.  نمی دونم چطور ازت خواهش کنم که جواب بده. هر تصمیم که میگیری بذار فقط و فقط یک روز بگذره بعدش دهنتو وا کن و درم مکافاتِ من...ادامه مطلب

 

http://thestrongrrrl.blogfa.com/page/howtomotivatemyself

مکافاتِ من...

 

تو این صفحه یادداشت برداری هام از فایل های صوتیِ رادیو مذاکره ی محمدرضا

رو ثبت می کنم.

مکافاتِ من...

 

http://thestrongrrrl.blogfa.com/page/subjects

 

مکافاتِ من...

 

http://thestrongrrrl.blogfa.com/page/mustread

مکافاتِ من...

 به نظرم این پست ادامه ای بر مطالبِ این صفحه ست. هر چی بیش تر می گردم دنبال چرای زندگیم، بیشتر برمیگردم به همون جوابِ اول. شاید مهمترین دلخوشیِ این دنیا برا من مفید (به درد بخور) بودن باشه. به نظرم فهمیدنِ اینکه چطور میشه مفید بود خیلی سخت نیست. چاره ش خوب و درست فکر کردنه. اینکه من بدونم تو هر موقعیت، تصمیمی رو بگیرم که واسه سیستمی که توش هستم مفید باشه. من تازه شروع به یاد گرفتنِ تفکر سیستمی کردم اما تصور میکنم تا همین جا هم بتونم  واسه پیدا کردنِ جوابِ خودم ازش کمک بگیرم. فکر میکنم واسه شروع خوبه اگه این سوالا رو از خودم بپرسم و جواب بدم: صلاح سیستم در چیه؟ اجزای سیستمی که توش هستم کیا هستن؟ آیا نتیجه ی تصمیمی که دارم میگیرم فقط به نفع خودمه یا بقیه هم ذی نفع  هستن؟ راه حل های انتخابی من سیستمی هستن یا غیر سیستمی؟ آیا ممکنه با انتخاب این به ظاهر راه حل، مسببِ به وجود اومدنِ مشکلاتِ بیشتری در آینده بشم ؟ آیا این راه حل منافعِ بلندت مدت داره یا فقط مشکل من رو تا سه ساعتِ آینده میتونه حل کنه؟ آیا با انتخاب این راه حل دارم توپِ آتشین رو به زمین همسایه پرتاب میکنم یا دارم توپ آتشین رو برای همیشه از بین می برم؟ بعد از جواب دادن به این سوالا خوبه که حواسم باشه برنامه زندگیم رو طوری بچینم که هم راستا و یکپارچه با هدفِ زندگیم (مفید بودن) باشه. پی نوشت: هر چی جلوتر میرم متوجه میشم که فرق مکافاتِ من...ادامه مطلب

---

مکافاتِ من...

 

امروز یه بغضِ سمج داره گلومو خِرت خِرت می جَوه. دلم میخواد بکشمش بیرون و دوتا

کشیده ی آبدار نثارش کنم، بفرستمش یه جایی که بیست و یک ساعت با هواپیما تا

اینجا فاصله باشه. حوصله ی آدم گاهی از یه جایی لبریزه که حتی خودشم نمی دونه.

دلم گرفته.

می دونی الان چی دلم میخواد؟ دلم میخواد از کاری که دارم می کنم راضی باشم.

 تمامِ مدت یه صدایی تو سرم میگه برو پیداش کن، برو انجامش بده.

میدونی چیه؟ خیلی حسِ بدیه که تو 27 سالگی ندونی چی میخوای و چیکاره

هستی.  دلم امروز عجیب بغض داره ...

مکافاتِ من...

  *کمی قبل تر وقتی محبتی می کردم و جوابِ محبت آمیزی در جوابِ نیکیِ خودم دریافت نمیکردم، به شدت خشمگین و سرخورده می شدم و حسِ حماقت حتی برای لحظه ای ولم نمی کرد.  دائما خودمو سرزنش میکردم که چرا سرمایه های ارزشمندم رو برای شخص مناسب خرج نکردم. در چنین مواقعی حس و حالِ  بازرگانِ ورشکسته ای رو داشتم که تمام دارایی هاش، به یکباره به فنا رفته باشه. اکنون و این زمان فهمیدم که اگر خیری به کسی می رسونم فقط و فقط و فقط برای خاطرِ خودم ( و خودخواهی هام) هست و نه چیزِ دیگه ای. به قول محمدرضایِ عزیزم: "همواره گفته‌ام که حتی خیرخواهانه‌ترین رفتارها هم شکلی از خودخواهی در خود دارند و حتی شاید رفتارهای خیرخواهانه‌تر، خودخواهی بزرگ‌تری در خود داشته باشند و این البته ایراد هم نیست. این را قبلاً‌ نقل کر مکافاتِ من...ادامه مطلب

  چقد ترسویی، قوی باش... تو قوی تر از این حرفایی... آدم باید یاد بگیره قوی باشه... آدمیزاد از هیچی نباید بترسه... مگه میشه آدمیزاد از هیچی نترسه؟ اصلا امکانش هست که از هیچی نترسید؟ چقد خوب گفته محمدرضای عزیزم: بیزارم از شنیدنِ همچین حرفایی، وقتی به حدِ مرگ ترسیدم. اونوقته که هر کدوم از این کلماتِ این جمله ها مثل خنجر به قلبم فرو میشینه. دیشب به خوبی درک کردم که چقدر از مردن میترسم. دیشب خیلی ترسیدم. انقدری که نفسهام به شماره افتاده بود و رنگِ صورتم مثلِ گچ سفید شده بود. اصلاً دلم نمیخواست قبول کنم که شبِ آخرم باشه. نمیتونستم بپذیرم که باید بذارم و برم. جا گذاشتنِ چیا برات سخته؟ از جا گذاشتنِ خانواده م بیش از هر چیزِ دیگه ای میترسم. از اینکه دیگه دیداری در کار نباشه. از اینکه آغوشِ مامان مکافاتِ من...ادامه مطلب